ژان اگوست دومینیک انگر
1867- 1780، فرانسوی
اندک هنرمندانی بودند که نظرات ضدونقیضی همچون ژان اگوست دومینیک اَنگْر داشته باشند. او در بیشتر دوران کاری‌اش به عنوان قهرمان ارزش‌های مرسوم در نظر گرفته می‌شد؛ هنرمندی «کلاسیک» که مخالف هنر رمانتیک دلاکر وا بود ولی به موضوعات عجیب و غریب، از حرمسراهای ترکی گرفته تا اساطیر سلتی علاقه داشت. انگر در نزدیکی تولوز به دنیا آمد و تا پیش از برنده شدن جایزه‌ی رم در سال ۱۸۰۱، زیر نظر داوید آموزش می‌دید. او از دو اقامت طولانی در ایتالیا بهره برد (۱۸۰۶- ۱۸۲۴ و ۱۸۴۱-۱۸34) و در نهایت رییس آکادمی فرانسه در رم شد- البته در پاریس هم به همان اندازه مورد تجلیل قرار می‌گرفت. انگر طراح فوق‌العاده‌ای بود و همواره به خاطر دقت و ظرافت چهره‌نگاره‌هایش و کیفیت حسی پیکره‌های برهنه‌اش مورد تحس بسیار قرار می‌گرفت. او همچنین معلمی بسیار محترم بود که از جمله‌ی شاگردان فراوانش تئودور شاسریو را می‌توان نام برد.
آثار کلیدی: حمام‌کننده‌ی والپینسون، 1808، نذر لویی سیزدهم، 1824؛ چهره‌نگاره‌ی خانم مواتسیه، ۱۸۵۶
